Februar 2014

På Draumesandtangen, i mudderskorpa der, står fleire menneske, englar, og grev. Lekterar legg til land med trillebårer og graveutstyr. Det blir lossa, det blir lasta. Før lekterane legg ut att med mange rare greier om bord. Vaskehjelpa synest ho skimtar både teddybjørnar, hoppestokkar og langspelplater i hopane på lekterdekka. Kaffisilar, trekkoppbilar. Plastgreier ein kan vinna gjennom reklameannonsar i Donald-blada.

Dei fleste som grev her, grev åleine. Men nokre har danna lag. Vaskehjelpa nærmar seg frå avstand. Og ho ser dei er livate, fjåge, dei fleste av dei. Dei næraste vender seg til Vaskehjelpa.

– Vil du tru, seier ein, – alt dette låg og venta på meg. Han stikk spaden i sanden og syner henne den førebels fangsten sin. – Dette er ting eg i si tid har halt i land og fått bytt til meg i draume.

Vaskehjelpa ser: Ein perm med julefrimerke, eit fiskegarn fullt av – heilt tørre, like fine – Snurre Sprett og Daffy. Bøker med spennande skinnryggar henta frå engelske TV-seriar og hyllehallar.

– Mye av dette henta eg med meg i siste, siste liten, i draumane mine, held den gravande engelen fram. – Eg minnest eg grabba det i vilske, i blinde nærast. Og så har eg altså grave det ned her i denne draumesandbanken.

Ja, det er sant som dei syng: «Du kan ingenting ta med deg dit du går.» Det er lurt det han hin karen seier: «Samla dykk ikkje skattar på jord!» Klart det er sant, det. Så me grov dette ned her på himmelstranda, her i draumeranda. Her draumane møter himmel og land. Her er godt jordsmonn for å planta slike draumesaker. Han peikar opp i sandbakken.

– Draumeelva rann nok høgare oppe før. Det var meir og villare vatn i henne. Dei der oppe putlar og grev i det som var elveslammet på deira tid, den tidligare! Dei folka som grev lenger oppe, kan vera Columbus og hans menn, gissar Vaskehjelpa. Ho ser òg fleire indianarar. Vaskehjelpa går opp dit og kikkar. – Sjå kva eg har funne, seier ein elvebåtskipper. – Ei kneskål eg mista til ein alligator ein gong!

– Eit ribbein eg mista til ei kvinne! seier ein annan.

– Nøkkelen til mor mi sitt for lengst rivne hus! Og ei flaske med like finfin brennevin som eg må ha gøymt og gløymt før ein russefest, i kokskjellaren der.

– Noko bruspulver eg stal på kolonialen!

Ein freistar å ta ut meir pensjon.

– Eg driv og grev fram kjærasten min, eg, seier ei mager kvinne. – Sjå! Han er like fin, han. Like god og skeiv og annleis som han var då eg møtte han i siste draumen min der nede. Så kjem ho inn på desse tipiane, som ho meiner ho vagt kan minnast. Ja, og fredspipa som ho ikkje blei særlig sjuk av. Vaskehjelpa ser bare bort og ned.

Han, kjærasten ho talar om, står no kliss naken og ser på dei, som om han ikkje skjønar bæret av alt dette.

– No skal me leva vakkert i lag, seier den spede engelen, ho peikar, – i den gilde stova i tveita bak åsen der. Vaskehjelpa ser, det ryk alt frå skorsteinspipa.

 

Henta frå Ei beine att, Wigestrand Forlag, 2013