|
nå, Roland og Rowena va gode venner før han brukte komma å se na kver gong u kjerna smør men nå va han aleina og lengre tid va gått desto løgnare, sko meina; han drømt’ om na i nått
han drømte at an reiste på land og øve sjø og flaget så an heiste sa leva eller dø va sulten uden nista va tyste uden vann slapp unna i ei kista og havna på ei strand
han sleid seg opp i graset på haugen stod et slott og drømmens fyste fase va vekk og øvestått han låg og såg na komma i gammaldags karjol det gula håret flomma og skein i middagssol
spaserandes på vollen kor graset vokste grønt unna same parasollen va å leva ganske skjønt hu sa: ”nå e eg frua nå har eg fått meg ring” han snufla i ei tua men lod så ingenting
”men han e aldrig hjemma han fiske itte sei så viss eg sko bestemma så såg eg helst du blei eg trenge ein udføre te klyppa, luga, slå og ver med å kjerna smøret iallfall kikka på”
i plenklyppar-ekstase med skjortå bretta opp tog an fatt på graset og slo laus uden stopp han klyppa, slo og klyppa og fjerna flekk for flekk te graset va fordufta og drømmen ans va vekk
nå, tankane så melde seg når ein drøm e slutt; ka bildene fortelle av gammalt og av nytt - men va han drømmetydar ein reine amatør og hørt’an ikkje lydar av sei ble steikt i smør Frå Balladen om hålet i dørå |