SISTE LIDEN
Babylons stjerner e himla langt vekke,
det hende de blingse og tar ein dag feil.
Men morningen rødme, og krågene trekke.
Me fatte i gåder, i glimt og i speil.
Adle mann ud i striden.
Reis deg og hent deg,
det e siste liden.
Ei mor når minsten e sliden
seie: Så så, opp igjen.
Drømma seg ner. I det sista partiet
bikke det øve og flade seg ud,
når gårsdagen sleppe, går sjansane frie,
og alt ligge klart te å bjynna på nytt.
Elsk, ikkje ver gnien.
Skifta te sommartid,
d’e siste liden.
Ei mor når minsten e sliden
seie: Så så, opp igjen.
Vidle Bill Hickok har ryggen mod gadå,
steinkalde trekk, der han reise seg, går
bort te ein jukeboks og finne den pladå
om hu så må glømmast og hu så forstår.
Skjelve, tar itte spriten,
varme og skutte seg
i siste liden.
Står, børst’av seg skiden.
Så så, opp igjen.
O bli hos meg – te me skimte Gomorra,
et flakkande innelys høgt på ein mur.
Å stå i et portrom med sitt på det tørra.
La na ver ledige, la meg ha tur.
Adle mann ud i striden,
reis deg og hent deg,
det e siste liden.
Ei mor når minsten e sliden
seie: Så så, opp igjen.
Skaffa seg sitteplass nærmare kampen,
finna ei krå der ein rektigt kan se,
se koss alt brenne nå liga på tampen:
Ein kjerkegårdsbenk eller dødsrock-kafé.
Frå ”Hynsahus – 45 songar”, Wigestrand Forlag, 2004 |
