|
Han pakka ned lyra si, draumen og lappane, manna seg opp og gjekk kjekk, mye kjekkare, vidare, følgde ein stig og ei veite, mot dumpe dunk og andre nye godlåtar og eit hoppande rosa lys. Dunka og låtane kom frå den femte klassefesten, som då hadde vara altfor lenge, men som enno ikkje var aldeles slutt. Du veit, det å nærma seg hagar og hus ifrå skogane nattestid er noko framandt, rart og annleis noko. Du kjem som ein tjuv midt i natta, midt i soga, som ein tjuv og eit skrømt og ein lettbeint friar. Du ser festlysa flakka lysbilete på hekkane. Du blir sjølv del av filmen og flakkinga, du klirrar i lag med flaskene, du føler lysekronedinglinga på kroppen, du dirrar av bare bass. Du høyrer jenter der inne som ler så dei gret. Du aner byrjinga av noko du ikkje ser slutten på. Dei spelte plater der inne. Terrassedøra stod på gap. Dei spelte Buck Owens, dei spelte Creedence Clearwater, dei spelte Uriah Heep. Dei spelte “Duen i fjerne terebinter”, dei spelte sakte Slade. Dei spelte Beatles-album med annleis amerikansk rekkefølgje. Dei spelte ”Eg og du og ein hund som heiter Boo” heile fire gonger, og klappa sjukt like etterpå. Dei spelte Vennaslatrioen og Smurfehits 2. Alt dette medan han nærma seg. Alt dette medan dei kyste og klappa og klemte. Skal ein nærma seg meir då, stoppar ein eit bel og tenker, medan ein nærmar seg meir og meir, til ein går i eitt med dette, og har heimebøen, gaulinga, draumegata, hagane og heile den vante bussruta i ryggen, langt bak. Gaulevika var bare ein annan stad på jorda no, på den mørkaste sida, ho var lagra i ei lite brukt kløft av hjerneborken, ho var fjernare enn dei fjernaste terebintar. Frå ”Gaulevik”. (I sal frå september 2008.) |