april 2008

Ho opna mest heile lommeboka si for meg. Eg måtte bare kikka, sa ho,
då den låg der i handa mi. Ei av lommene var full av små bilete, foto,
tatt i ein automat, på ein tettstad. Dei fleste var av henne. Alle dei typane
hår, alltid det same smilet.
- Kan eg ta eit? sa eg. – Skal du få eit av meg – eller noko – seinare.
    - Klart, sa ho. – Det er bare å ta eit, det.
    Eg kunne velja sjølv.
    - Tar dette, sa eg. Eg tok eit ho likna på. Tatt på ein togstasjon, i
automaten der. Ho smilte med alle tennene, nasen. Smilte ikkje til
nokon spesielle. Hadde nok nett komme med nokre muntre kommentarar
til ei venninne utanfor, på sida der.
     Eg kikka ikkje på alle bileta. Var også nokre gutar der.
     - Er han – kjærasten din? sa eg, synte fram eitt av dei bare ei ørlita
stund. Venta litt og gav lommeboka tilbake.
     - Neidå, sa ho, ope, overtydande vennlig. – Er bare ein som eg kjenner.
Eg har ganske mange venner, eg, både gutevenner og jentevenner.
     Hjartevenner. Eg kikka ut av vindauget. Køntri og western oppetter
vollane.
     - Heime der eg bur, sa eg. – Like i nærleiken, er det slike vollar langs
vegen med halvhøgt mjukt gras. Det ligg gjerne russ der og kviler ut om
morgonane. Somme gonger veks det opp små tre, blir ein heil liten urskog.
     Her var det slik nesten overalt, slike ville vollar.
     - I huset heilt der borte forsvann det ein gut ein gong, sa ho. – Dei gjekk
manngard til det mørkna. Han kom ikkje heim til kvelds, og ikkje til fru-
kost. Kom aldri meir på skolen.
     - Eg har fri første timen, la ho til. – Kan ta fri første timen, om eg vil.

                      
                               Frå Valentin. Det norske Samlaget. 1998