|
På CD med Vamp, 2002.
det hende de blingse og tar ein dag feil. Men morningen rødme, og krågene trekke. Me fatte i gåder, i glimt og i speil.
Reis deg og hent deg, det e siste liden. Ei mor når minsten e sliden seie: Så så, opp igjen.
bikke det øve og flade seg ud, når gårsdagen sleppe, går sjansane frie, og alt ligge klart te å bjynna på nytt.
Skifta te sommartid, d’e siste liden. Ei mor når minsten e sliden seie: Så så, opp igjen.
steinkalde trekk, der han reise seg, går bort te ein jukeboks og finne den pladå om hu så må glømmast og hu så forstår.
varme og skutte seg i siste liden. Står, børst’ av seg skiden. Så så, opp igjen.
et flakkande innelys høgt på ein mur. Å stå i et portrom med sitt på det tørra. La na ver ledige, la meg ha tur.
reis deg og hent deg, det e siste liden. Ei mor når minsten e sliden seie: Så så, opp igjen.
finna ei krå der ein rektigt kan se, se koss alt brenne nå liga på tampen: ein kjerkegårdsbenk eller dødsrock-kafé. Endå ein ”endetidssalme”. Skriven spesielt til Calle Apelands melodi. Haugesunds Avis’ musikkmeldar Roar E. Jacobsen kalla denne ”albumets (Månenmannens) mest interessante låt. En konkret liten popsang med tekst fra bandets beste bidragsyter, Arnt Birkedal…” Signa han for det. Og måtte den allsidige komponisten Calle Apeland halda fram med å skriva slike kjekke melodiar.
|