|
På CD med Vamp, 1996.
står langs ein beine vei. Ein gutt så kjøre traktor vinke lettligt, får et ”hei!”. De prade litt om lekser, ei storesyster udenlands. Så samle de seg fysst og fremst om neste låvedans.
va der fra de va små. De har ingen blindgader å se tebage på. Men grønne, grønne bakkar, hjemveiar med troll og tuss. De står kver skapte morning og vente på ein buss.
et hav så gjer og tar. Og klare, høge netter då ein vågen drøm har svar på ka så fins der framme Vente der et Hollywood eller ferske hevdalukt?
i kveldingå e fast. Det går an å fylga lyktene og se kor de tar rast. E månelyst på fjorden. Der ude, inne – to og to: Han og hu, ei girstang og ein sprukken radio.
tar sista ferjå hjem. De går stolte gjønå reggenet øve ein ferjelem. Kor tror du de har vore i sånn et bibelsk grisavêr? Viss der fins ein himmel, har de gjerna vore der. Ein bastard av ei vise, sett i saman av tekstar og dikt frå fleire bøker
frå 91 – 95. Likevel heng den – i alle fall nesten –
på greip. Jan Ingvar fann på ordet ”landet” her. Det
skal han ha. Han syng ”landet, de”. Eg hadde eit anna ord med like
mange – tre - stavingar. Nei, eg vil ikkje røpa kva det var. (Du
finn det viss du sjekkar ”King Kong- boka”.) Denne har levd sitt
eige liv. Og eg har blitt glad i den.
|