II Alle himlars erkeenglar 69

III Bortanfor der igjen 121

Seks sider:

14. mars (Sankta Matilda)

Eg kjem ifrå postkassa. Ser opp, ser alle hagane flagga på halv stong. Det er tre månader – minst – sidan ho skreiv til meg.

Eg lagar ei liste med meir enn 20 grunnar til at ho slettes ikkje skriv:

*Eg hadde fødselsdag så tett opp til valentinsdag. (Og det er vondt å starta opp att på ny frisk.)

*Ho har hatt så vonde, vonde draumar for mi skuld.

*Eg kom til å såra henne i frynsene, mot slutten av førre brevet. Alle dei stutte, kjærlige helsingane. (Kjendest som irriterande småkyss på kinna.)

*Ho har komme på noko eg gjorde eller sa den gongen. Og har byrja grunna på det.

*Ho har prata ut med mor si om det heile. Dei er blitt einige om å bare la det dabba av, ebba ut, ikkje gjera meir vesen av det.

*Ho og ein – ny – gutevenn er blitt einige. (Han, gutevennen, nærast forlangte det skulle vera slik.)

Ho såg matt ned i bordet siste beten. – O.K. då, pusta ho. – Er det slik du helst vil ha det.

*Ho har så mange brevvenner, fleire enn ho har sagt med meg. Ho har brev til fleire av dei, fleire av oss, liggjande i brevskuffa. Somme av dei er mest ferdig sendande. Ho har ikkje heile oversikta.

*Ho trur eg bare er ute på å ”sjekka” henne. Kva no det er. Eg har slått opp i oppslagsverk, blir aldri riktig klok på det. Ei ordbok seier: ”Få tak i, kapra. Sjekka eit kvinnfolk på ein restaurant.” Har vel ingenting med meg, med henne å gjera. Er ikkje det eg er ute på, om eg er ute på noko.

*Breva mine har vore så lange, er blitt lengre og lengre. Då det er skikk og bruk på dei traktene å senda tilbake mest det same som du får, blei ho bare sitjande mållaus att etter det siste.

*Det har vore så fint ver. Ville vera skam og synd å sitja inne, skriva brev, klussa. Når ein kan stå og venta, vera klar ved ei raft-bar elv, der kvervlane kvervlar. Venta på rette bølgja, rette skumsprøyten, løftet.

*Ho har nettopp bestemt seg for å gifta seg til sommaren. (Har søkt kongen om lov, fekk med ein gong.)

Slikt skjer så raskt der ute, kjem så plutselig. Og ho kan ikkje sjå for seg meg som bordgjest – eller i kyrkja.

*Ho trur eg er litt kristen, og ho kan ikkje heilt med det. (Sjølv om eg skreiv i eine brevet: ”Ikkje at eg er blitt kristen eller noko.”)

*Hobbyane, raftinga, dei andre, har tatt opp meir og meir av tida. Så kjem skolen, han gutevennen, vennene hans, utanom.

*Det har liksom ikkje hendt henne noko særlig i det siste. Eg kan sjå kor ho sit og vrenger hovudet.

*Ho har tenkt: Han skriv og han skriv. Det blir aldri noko SKIKKELIG med han.

*Ho meinte ho såg eg hadde glimt i auget, i augene, den gongen. No ser ho dei bare ikkje.

*Ho har tenkt: Kan henda tar han den turen med det første, til sommaren. Kan henda gjer han alvor av det. Står her på trappa, har ho tenkt, ventar utanfor skolen. Og det vil ho helst ikkje no.

*Ho har andre, større planar. Dei har bygd seg opp. Planar om å invitera meg ut dit, heim – på skikkelig.

Ho har drøfta det med mor si, som har sagt at det finst rom. Ta meg med til det gatekjøkkenet, syna meg den elva. Ho driv nett og samlar i hop nokre gode venner som ho gjerne ser at eg helsar på (ho har saktens vore inne på det.) Og så vil ho venta med å skriva til det heile er heilt i boks.

*Ho har planar om å stikka bortom her.

*(At ho er sjuk, har flytta, er død, greier eg slettes ikkje tenka meg. At ingen kjem på at dei bør ringa meg – dei veit nok ikkje om meg eingong. Korleis eg skal bera meg åt for å få greie på det. Planta ei villrose på grava, vitja henne i siste, siste liten på sjukehuset.)

*Det er bare ikkje blitt.

Alltid når eg ikkje ser henne, driv ho med noko, er det noko ho er ute på. Skundar seg over eit hushjørne. Skal ein stad av.

(sidene 71 – 76)