TRE SIDER

Det var ikkje SÅ mye skit på terrassetrammen, under mønet her, under

reiret, det eg såg då me først kom fram. Det er ikkje mye skit inni, oppi,

sjølve reiret heller. Det eg ser då eg så vidt kikkar nedi det, myser litt over

kanten. Ikkje mye skit i det heile tatt. Men fire små, heilstøypte egg. Kvite

med raudbrune frekner.

Reiret heng godt fast. Det er liksom limt til veggen der, under det nye

mønet, over den nye terrassedøra. Eg lirkar, eg prøver å rykka det laus. Litt

av reirsida, litt av reirets fine grunnmur, heng att. Eit heilt lite reirhjørne

drys ut.

Det er laga av fine små pinnar, reiret. Pinne på pinne, lagde i kors. Og

fletta strå. Sirlig nippa, tippa, ribba på tunet her i si tid. Og så flogne opp hit,

eitt lite mjukt strå om gongen. Det er laga av breibandsfibrar. Av stoff som

ein bare finn nett her, i denne hyttelysningen, nettopp no. Og av stoff som

har vore her alltid. Det er laga av brystdun, reiret, av hjarteblod, av mudder

og fin leire. Av jomfru Maria sine silkenøste.

Det drys, og det drys. Men eg maktar å få grep om det meste, eg klarer

å halda det lauslig fast. Så lyfter eg denne hanglande, manglande heilskapen

ned. Ned gardintrappa, ned terrassetrappa. Så ber eg reiret framfor meg.

Freistar å halda armane rolige, stive. No lyfter eg reiret høgt. Eg vil ikkje sjå

nedi det meir. Vil unngå varige minne. Pikkande små skapningar som kan

vitja meg i draum. Bødlar skal ikkje snakka med dei dødsdømde, har eg

lese ein stad.

No lyfter eg reiret høgt, og held det opp mot straumlinja. Eg vil at svale-

paret, ei mor og ein far, ein hann og ei ho, skal kunna sjå meg. Sjå meg, sjå

reiret sitt. Sjå kva det er som hender. Eg vil at dei skal kunna finna egga, finna

ungane. No når eg, denne framande, lange bykaren, straks er heilt ferdig med

dei. Slik at dei kan halda fram med å ruga på egga, ja, og mata ungane sine,

når egga no straks er sprekkeferdige. Slik at dei kan få lært ungane å fly innan

hausten, frosten, kjem krypande.

Eg siktar meg inn mot ein raskdunge frå tidlig i oppussingstida. Då lokale

arbeidskarar rydda og hogg. Då tilbygga til hytta vår bare var på plankar på

flytebrygga og skisser på tynt papir. Då den oppussa, fornya hytta bare var

glansa brosjyrar på salongbordet der heime. Brosjyrar med betre løysingar.

Løysingar? tenkte eg. På kva då?

Det var om lag på den tida faren min stilte seg til i døra der, dette. Og

byrja mumla på «ålreit, ålreit».

Eg lyfter reiret høgt.

– Sjå her no, seier eg liksom til svalene på linja. – No tar eg dette reiret

dykkar, med dei fire ungane i, og flyttar det like bort hit. Hit, altså. Ser de? Er

de med meg så langt?

Men eg veit det jo inst inne, eg føler det jo på meg, at dei ensar meg ikkje.

Dei ser beint der dei alltid ser. På mønet der den skire møneskatten heng, skal

henga. Eg og desse rørslene mine er ikkje med i den store planen, i den fine

filmen deira. Er ikkje med i bakgrunnen av bakteppet der eingong. Nei, du veit

det, du òg, dei ensar meg ikkje. svalebrysta og svaletankane deira er hekta

til ein streitare streng.

Reiret smuldrar mellom desse fingrane. Dei smuldrar litt til, før eg får sett

det frå meg. Ein vegg, ei fløy til, med eit heilt lite egg; ei god, lita, veslesyster,

dett ut. Men eg klarer å halda på, og balansera, dei siste tre andre. Eg greier

å setja det frå meg øvst på den kvasttoppen. Reiret smuldrar som ein draum,

eit draumelandskap, gjer i den blinken du må opp og ut og pissa. Reiret

smuldrar som ei skumlesen bokside, i den blinken du blir ropt til bordet, til

middag, og må leggja indianarboka frå deg. Du ser, kan alt lukta, kaktus-

blomane. Men du bare aner sjølve kaktusen, og prærieåsen bak. Reiret

smuldrar som eit mjukslite guterom med hemmelige, låste skuffer og kott,

i ein nett riven, enno støvande heim.

– Gjer greie for meg, ropar reiret på raskhaugen.

(sidene 42 - 44)