KATALOGTEKST:
Forteljaren i denne historia har kaninar i lag med Stein. Dei to gutane
har vore oppe i heile 27 kaninar. Men nokon har opna dørene på bura deira,
og berre ein kanin er att. Gutane er sikre på kven som står bak. For bakom haugane
og skogane ligg Solsletta, og der bur dei slemme gutane, Solslettegjengen. Dei som vil øydeleggje
alt. Arnt Birkedal har skrive denne lettlesboka for 10–12-åringar, som er
ei spennande, vakker og poetisk barndomsskildring om to gutar som driv ein liten kaninfarm. Illustrert
av Bo Gaustad.
Tre sider:
Med Mãrtha Louise si paring gjekk det slik til:
Me tok henne med i ei eske bakpå sykkelen
ein mørk kveld
ned til Egenberg sin store, svarte.
Medan familien Egenberg sat i stova og såg på tv.
Dagsrevyen kan det ha vore.
Me såg sonen i familien tydelig gjennom stoveglaset.
Me måtte vera inne snart, me òg.
Me fann buret til den store, svarte,
og sleppte Mãrtha Louise kvikt oppi der.
Me trudde, me håpa dei ville para seg.
Me merka det bråka skikkelig der nede.
Det bråka skikkelig, og så blei det nokså stille.
Då tok me og lyfta henne opp etter nakkeskinnet,
slik ein gjerne gjer etter paringa.
Svære Mãrtha Louise.
Me håpa i alle fall at det var henne me drog opp.
Då tida kom, skulle det visa seg
at ho fekk heile 14 ungar.
Me såg på då dei blei fødde, fleire av dei.
Dei kom plopp, plopp.
Plopp, plopp, seint på kvelden, såg me.
Me såg og såg. Me hadde lommelykt.
Hadde me sett dei betre,
ville me sett at dei hadde opne auge.
For det har kaninane når dei kjem
til denne verda.
Det står i kaninboka.
Så gjekk me heim og la oss, då, Stein og eg.
For å la dei nyfødde og mor deira få litt fred.
Denne seine kvelden eigde me 20 kaninar.
Ein heil liten kaninfarm, altså.
Ja, me var oppe i 27 denne natta,
skulle det visa seg.
Sånn cirka. Me tok og talde skrottane.
Skrottane, ja.
For morgonen etter låg alle ungane
daude, slappe, halve og utan hovud.
Stein visste med ein gong kva som hadde hendt:
Når kaninar blir engstelige,
tar dei livet av ungane sine.
For å vera på den heilt sikre sida.
Det er instinkt.
Noko djupt inni dei seier
at dei skal gjera det.
Det er ikkje rett å kalla dei kannibalar.
(Sidene
21 - 23)
| 
";
”På høy tid! Heia Birken!”