2 (Der eg blir dratt mye lenger ut på landet, og føler eg liksom kjem nærare innpå henne.) 45

3 Tidlig haust 75

Tre sider:

Så låg eg og kjende på den vide sommarnatta, kjende kor vid og brei, kor mælande og målande ho var. Natta strekte seg frå trappa hennar, frå sykkelhjørnet og hit – til dette stille vatnet. Eg låg og kjende på alle svingane, vegane mellom her og der. Galdt om å komma sånn bang. Eg flaug, gjekk og drøymde meg bortetter vegane, alle, både dei umulige og dei mulige. Eg laut komma straks.

Lyt komma innan dommedag. Når det blir skikkelig alvor, og dei heilt har gått tomme for ostedip på butikken. Flammande hagl – og blod – har falle. Og fuglane, kråker og ramnar – og dei til no bundne englane - kvesser nebba for det siste dei er sette til å gjera. Få det unna, få det unna no, bare. Og det blæs opp til storm, til den siste; den byrjar høgt, høgt der oppe, og breier seg nedetter. Kjem hit med rotnande angar inn frå havet. Fiskarar, jegerar, gutungar, fulle folk, freistar å finna vegane heim.

Ho står fiks, klar og ferdig, har lest på sykkelen, bare det aller nødvendigaste.

Eg maktar å pressa meg inn gjennom porten hennar, maktar å halda den open ei tid, midt inni grasbrannar, grashoppesvermar, bukettar med daudingar som sprett opp gjennom fortaua.

Eg hojar der eg står og held fast i sykkelstyret mitt. ”Eg har skiftenøkkel,” seier eg. ”Har litt hermetikk, har ein ekstra stillongs. Og saus! Tabasco!” legg eg til.

Eg kjenner asfalten byrjar å smelta under føtene mine, sykkeldekka.

Ho ser meg i auga. ”OK, då,” seier ho. ”Då stikk me!”

Så stikk me nedimot strandlinja, der det ikkje har budd stort med folk, der dei galne englane ikkje har så fælt mye å hemna. Dei har alt helt all malurta si i Byfjorden. Heldigvis for oss, skal det visa seg. Få det unna, få det unna, bare.

Bak oss anar me kor kristenfolk blir rykte opp: ein og ein, to og tre frelste sjeler frå det kaoset som var byen vår. Anar daude, halvdaude som hanglar gjennom gatene. Bein i ei massegrav freistar å få alt sitt til å klaffa: hovud, skulder, kne og tå. Dei kremerte og deira næraste skrapar seg saman.

Somme stig seint omkring og speidar etter steinane sine i skodda, steinar som for lengst er blitt sette vekk. Andre har funne sine, og no driv dei framofor seg inn i den svarte sola, slik at dei skal ha noko å visa for seg. Det blir sølvstriper etter dei, lik far etter svære sniglar, der dei ligg langflate og drar seg frametter tomme for tomme. No gjeld det om at det som er rissa på steinen er sant.

Me kjem heilt ned til fjorden, der sjølvdaud fisk og digre pattedyr ligg og flyt oppå yta, i lag med plastflåtar, badedyr, bildekk. Vraka som sjøen har spydd opp. Me har alt sprunge frå syklane, har grabba kvar vår taske. Me sprett ifrå holme til holme, frå brygge til draug. Ho seier ho veit om ei hole oppe i åssida.

Dei hemnande, gjerrige englane, dei eviggrønne vengene deira, er brått over oss. Dei har merka kor me spring, og står klare på den andre breidda der. Dei hakkar etter oss med alle nebba sine, freser i veg med alle tungene. Det er ikkje råd å få eit vettug ord ut av dei, det er ikkje råd å få lagt eit vettug ord inn.

Eg fektar, slåst, freistar å bruka sykkelpumpa, freister å bruka list, for å forsvara henne – og meg sjølv. Eg får inn eit og anna kutt. Dei er noko treige etter æver og æver med bandtvang, og dei stoppar iblant for å klø seg i skritta og ved vengefesta.

Eg ropar etter henne: - Spring, spring! Medan eg forvirrar dei, bryt ut: ”Men veit de då ikkje kven Ho er? Har de då ingenting fatta?”

Dei blir liggjande og slåst med kvarandre. Og eg kjem meg på beina att, eg spring etter henne. Ho står og ventar på ein vippestein i ura, den einaste trygge staden no. Eg finn handa hennar, denne varme gode greia, gjennom livet – og dauden.

Ei flodbølgje kjem, ei til og endå ei. Og slår oppetter, med sveitte, tårer, blod, ifrå Mosterøy, Utsira, ja, all verdas øyar. Og fjorden blir ståande høgt over breidda si, og druknar dei lågaste bygdene, sløkker den verste brannen. Me to er alt godt oppi brekka der, er alt langt inni ura. Me skimtar lys endå lenger oppe, eit lite, vesalt eit, under den sløkte sola og den daude månen.

Ho flyg først, eg klatrar etter. Eg kjem på noko eg har lært:
”Alvane!” ropar eg. ”Dei kan ta og fanga deg!” Eg skrik, det er tid for å skrika no.

”Ja visst,” svarer ho. ”Visst kan dei det. Me er jo ikkje skikkelig døypte eingong.”

”I alle fall ikkje konfirmerte!” kvitterer eg.

Og så klatrar me vidare imot det klare vettelyset, vettebålet under ein heller der, me ser dei veifta ivrig til oss. Tenkte eg, duppa. Dei hine var fulle av lått, midt inni garpinga.

Ho var der, eg var plent her, kom eg på.

Gud halde sine fuglar attende.

(sidene 57 – 60)