ARNT BIRKEDAL - FORFATTAR

Tilbake til bokoversikta

Draumar og dynejakker. Dikt for ungdom. 1989
	”Dette er i det heile tatt ei bok som burde ha stor appell, til mange, ikkje minst ved den ”outsider-tonen” som finst gjennom heile samlinga, og ein kan håpe at dei rette lesarane vil få tak i ho og spreie ryktet.” Ragnar Hovland i Bergens Tidende ”Dette er etter min mening ei diktbok uten mål og mening.” Beate Tangre i Bergensavisen
Innhald: I Draumen slepper deg 9 Kveldsvise 1 10 Det rare 12 Det regner. La det regna 13 Påske 16 Skrømt 17 Telefon 18 Eg lyfter røyret 19 Eg tenker nok 20 Dynejakke 21 Eg kjenner meg litt 23 Jentelaget har dusja 24 Fritid 25 Eg syntest ho smilte 26 Men her kjem eg 27 Av og til tenker eg 29 Katten er her 30 Svart katt 31 Kyr er ville 32 Algar – 88 33 Litt av vitsen 34 Sauene rundt vatnet 35 Dundermunnen (Etter John Lennon) 37 Når eg er daud og bortreist 43 Her synest vera daudt 44 II Eg sit på trappa 47 Bomsideisi 48 Odels Oda (Etter Brian Wilson) 50 Ein finfin dag for kjærast 51 For deira eiga skyld 52 Han er lei 53 Kriminal 54 Av og til nærmar du deg 55 Utstillingsdokker 56 Det er klart 57 Alltid 17. mai 58 Det er fint 59 Viss du kikar ned 60 Forstår ingenting 61 Dette 62 Me har loge 63 Halda på deg 64 No har desse augene 65 Klar vintersundag 1 66 Klar vintersundag 2 67 Så kjem snøen 68 Eg går snart og legg meg 69 Nattstasjon 70 Det bur fleire 71 Eg sat åleinsmal (Etter John Lennon) 72 Kveldsvise 2 74 Det er søndag 75 Tre tekstar: Jentelaget har dusja Jentelaget har dusja; søt duft i korridorane, dogg på alle vindauge. (s. 24) Dundermunnen (eller Den magiske hunden) Mens byen sovna søvnig stod denne guten opp for å finna desse daude som enno lever topp. Han pakka inga niste, men tinga bord for to i fall ein liten dvergsling sat einsam på ei kro. ”Eg treffer dundermunnen og kråka som treng rens, den sprelske lusehofta og gamle onkel Jens!” Han pakka reine sokkar i veska han tok med, pluss kladdebok og blyant og byrja klatra ned. Og hunden venta ute, Heilt svart og krulla og. Og flaug han andre klasse, han såg kor landet låg. ”Eg tar farvel med dette, men ein ting før eg snur: Ro båten din forsiktig!” Sa hunden. ”Så: God tur!” ”Takk for alt, min fine ven, det skal eg, kan du tru!” og båten glei mot landet mest utan skrekk og gru. Og guten lo: ”Så løye!” Det virka jo så sprøtt. Då årene sklei unna, kom eit lite fugleknøtt. Det sette seg på hovudet til guten: ”Om eg kan? Eg er nemlig komen for å losa deg til land.” Jøss, tenk deg , tenkte guten. Jøsses, sku’ du sett! Ein fugl som snakkar nynorsk er ikkje vanlig nett! ”Kva fugl er du, min herre? Tør eg spørja med respekt -om det ikkje er for mye- men kva slag slag og slekt?” ”Ein dundermunn,” sa fuglen. ”Kva seier du no, kva? Med beste settet fjøring. Du burde vera glad.” ”Det burde eg, eg burde, viss berre – ikkje le – men saka er, herr Dundermunn, eg skjelv som berre det!” ”Nei, høyr no her, ”sa fuglen, ”er alltid venlig eg, er inga blåveis-spette. Nei, eg skal losa deg.” Og snart kom land i sikte, eit syn for fint for namn. Ei øy blant mange auge som ser deg trygt i hamn. ”Hardt til babel!” sa eit tre, ”og splitte dine seil! Og knake dine master! No er du her heilt heil!” ”Eg er vel ikkje venta,” sa guten, ”vil eg tru?” ”Sjølvsagt!” sa ei greie som likna på ei ku. ”Me har smett på kjelen,” sa eit eple frå eit tre. ”Få hit ein pose vener, no er det tid for te.” Eit måltid te med tre og hund er knapt eit vanlig syn -i alle fall når hunden var den du flaug frå by’n! ”Og korleis har du hamna her, min gode krusedull?” ”Som du, med båt,” sa hunden ut tåka med eit ul. ”Fortell meg, gode vener, ja, før eg vaknar opp: Kor er dei, desse daude som enno lever topp? ”Det kjem nok,” sa ei gulrot. ”Me stressar ikkje, sant? Forsyn deg av salaten, så slepper me deg grant!” ”Av garde no, av garde! Må ikkje sovna no!” Han skimta i det fjerne ei gruppe på minst to. Han nærma seg på avstand. Han såg det var ein flokk. Dei dreiv og grov i bakken og reiv av svære lokk. ”Kva grev de etter, brøder?” spurde han, heilt med. Og før dei svara, såg han: Dei grov einannan ned. Ja, faktisk tok dei skiftevis og skufla, utan ord til hovuda av nære og fjerne stod i jord. Og for eit syn, eg meiner… Han lo ut lått i fleng. Og før han skjøna bæret så samla han ein gjeng. Dei lyfta spadar lydlaust, og moldspruten slo lens. Dei grov han ned i bakken i lag med onkel Jens. ”Eg bad deg ikkje koma hit,” sa onkelen, litt rar. ”Eg måtte koma, onkel. Du er all den ven eg har!” Dei veksla, hovud over, dei siste avskjedsord. Og folket heva røysta, sa: ”Her er meire jord!” (Og det skal eg helsa og seia det var.) Etter John Lennon: The Wumberlog or The Magic Dog (sidene 37 - 42) Kriminal Han hang utanfor kafeen. Han likte ikkje å bli blaut på håret. Han trong til ein klem og ei cola. Så stal han sykkelen. (side 54)