9.
Vel oppe tar eg fatt på bygginga. Følgjer teikningane, etter minnet.
Eg innser at til sjølve grunnarbeidet, doen, vasken, røyrlegginga,
treng eg fagfolk. Så eg leiter blant dei gule sidene, og finn dei aller
beste. Finn dei som jobbar stillast. Eg tar dei i handa, seier det nødvendige,
lèt att døra mi.
Og lèt dei driva på. Er dei ferdige for dagen, finn dei sjølve
vegen ut. Er dei bare nede for å henta noko, tørrplystrar dei.
Eg ber dei rydda opp etter seg før dei fer, og det gjer dei. Så
kikkar eg på arbeidet deira, doen min. Ser det er såre greitt. Det
er eit tørr-rom, dette, og ikkje eit fuktig eit.
Så byrjar eg å setja opp hyller. Rundt og rundt sjølve
klosettet, dopapirhaldaren, handkleet. Først hyller eg har pussa på
sløyden i si tid, men ikkje har funne nytte for. Rundt og rundt ifrå
golvet og opp.
I hyllene set eg bøker og permar. Mye har eg frå før.
Mye samlar eg frå husets kott og holrom. Anna skaffar eg i bruktsjapper.
Om kveldane, når dei vaksne er gått til ro, sit eg i biblioteket
mitt og les.
Kikkar på bileta. Eg bruker freista å halda meg til denne seine,
stille stunda.
10.
Eg les om Tarzan og Tarzans son, som bare treffer kvarandre sjeldan no. Når
dei har heile runde kloten å røra seg på. No som dei begge
har drukke av ungdomskjelda.
Eg les om Langbein. Han sit i bakhagen nær peanøtt-bedet og ser
over mot Klara Kus klessnor. På vegen kjem nett Klaus Hest. Han ser over
mot den sølete vegen i synsranda, den som går til Bestemors hus.
Guffen sit under treet med riva si. Myser mot skogane. Ein kan så vidt
skimta dverganes hus heilt der inne.
Eg skiftar tidlig lyspære, til 160 watt, over sjølve skåla
og setet. Det skal bli leselys, tenker eg. Og det blir. Ein ser langt over åsane
i teikneseriane. Til Storeulvs – og Lilleulvs – postkasse, og bortanfor.
Langt over åsane i Bibelen. Der svinestigar går. Svina som Jesus
skal senda dei ureine åndene inn i fleire sider seinare. No går
dei fritt og diltar, andar fred og ingen fare, aner null og niks om at det skal
bli som besette og drukna seg.
Fikenlundar. Kornåkrane bortanfor. 11 kornnek i ein sirkel bøyer
seg for eit nek i midten.
Om nettene blir eg liggjande og vri meg, det er så vidt eg søv.
Det er lenge og langt igjen før doen – biblioteket – blir
slik som eg har tenkt. Det trengst rom, rom og meir rom.
(sidene 14 – 17)
| 
";
