INNHALD:

 
TRE SIDER:

No tok dei seg ein pause frå dette, frå pludreplanen,
kringkastingsfolka. Parhestane. Og tok seg ein sur
kaffislump til. Og snakka om noko som hende ein av
dei bare sist sommar, ein heit, tidlig novembermorgon.
       Jau, denne programverten, pludrehesten, hadde
hatt ei lei oppleving like utanfor rekkehuset  der han
budde. Det var før vatnet var blitt så høgt, dette, at
dei måtte bruka robåt og kajakk til jobb.
       Han var på veg for å henta sykkelen sin, ein ekstra
høg velosiped. Han skulle nett til å festa sykkelklypene,
radiofjeset, då ein fjern nabo og fast radiolyttar steig
fram frå skuggane og nærma seg, med desse sårande,
vonde orda:
     - Eg må seia at eg ikkje kan heilt med denne varmen
me har her om dagen, eg, altså, sa han, den faste lyt-
taren. Han sveitta tydelig gjennom skjorta si og pusta
tungt. Han freista å flira litt, medan han klapsa den
kjende radiostemma på aksla. - Ein blir liksom så kleisen
og våt under armane. Og så blir ein litt lei all den feite
grillmaten – heile lange året. Slutta han. – Kleisen og
kvapsete, klam.
       – Dei blei meir stikkande, sårande, desse orda, jo
meir eg togg og togg på dei, fortalde programverten.
– Herre min hatt, tenkte eg. – Tenk å syta og klaga slik.
På dette fine og varme vêret! Eg sykla ifrå han ein bete,
medan eg kjende korleis orda hans svei i nakken, i rygg-
mergen. Trødde og trødde for å komma meg opp hit, til    
kringkastinga, til dykk, i tryggleik, mine venner og brør.

Så bråsnudde eg, eg bråsnudde og trilla tilbake til
parkeringsplassen. Der den daffe, fjerne naboen fram-
leis stod nokså matt attmed bilen sin, ein Subaru, og
smilte sveitt. Han opna munnen att.
         Jau, så drap eg han, då. Eg syntest nesten eg måtte
det. Rydda han or vegen. Eg drylte han i hovudet med
pumpa eg hadde i sykkeltaska. Så tok eg av meg sykkel-
klypene, sette frå meg sykkelen. Og lempa heile den
småfeite, daude kroppen i bagasjerommet. I bilen hans,
ein Subaru, ja. La han til og flirte.
       Nokon rundt kaffibordet rista på hovudet, andre
plystra høgt. – Subaru, du, sukka einkvan.
        – Så sette eg meg bak rattet og køyrde – det tar si
tid å venja seg til med slik automatgiring – like ut til svarte
Lutsivatnet, bak tette Lutsiskogen. Der køyrde, der
plumpa eg Subaruen uti. Medan eg opna bildøra, og tok
ein rask symjetur til land. Eg jogga beint heimom att, for
å dusja og skifta. Det var slik ein heit, vakker dag, så kleda
og håret tørka på null komma svisj, medan eg langa ut,
la han forklarande til, han flirte.
       Folk som stod og køyrde langs vegen, kjende han
Ikkje att. Han hadde jo eit slikt blankt radioandlet. Han
var eit springande, usynlig radiofantom.
      – Ja, var han skrudd saman slik at han ikkje likte god-
vêret, så gjorde du jo både han og verda, og alle sanne
lyttarar, ei teneste. Sa ein parhest av han, og slo om
seg med armane.
      – Subaru, du, sa ein annan programleiar.
      – Jesus hadde òg eit slikt radiofjes, minte ein einslig,
litt stakkarslig parhest dei på. Ein som tok seg av jul og høg-
tider, alt det religiøse stoffet. – Me blir ikkje så mange som
kjenner han att heller.

(sidene 57, 58, 59)