Guro skal vera hos onkel heile påska. Det var ho og mor hennar einige om. Ho har mest aldri vore her før.
Om kveldane – dei byrjar tidlig – sit Guro og onkel og spelar dam. Dam er eit gammalt spel med firkanta brikker. Brikkene er heimelaga, gamle og luktar godt. Guro har alltid dei mest skinande. Spelet går fort å læra. Onkel er ikkje så god. Ho har vore her fire kveldar allereie.
Dei kosar seg, spelar dam. Et harde, kokte egg. (Ingen av dei har komme på å måla dei.) Drikk noko solo til.
”Solo må vel ha noko med sol å gjera” seier Guro, medan ho flyttar den eine blanke brikka. No må ho hugsa på å spørja om det med frosken og kvekkinga. Så ho ikkje blir liggjande og grubla halve, heile natta.
”Har det nok,” seier onkel. ”Då eg var liten, eg og ho mor di, hadde me ein brus som heitte Sisu. Det var ein ganske liten ein, den var vel finsk eller noko. Sisu smaka nett som daud solo –som har stått framme ei tid. Der bare sola … nei, kva seier eg: Der bare appelsinene er att.”
Seier onkel og flyttar brikka si.
Igjennom vindausruta ser Guro månen. Han heng over den vesle hagen til onkel, over steingarden, skogholtet. Der bare onkel og ho kan sjå han nett no. Og attom månen finst heile, vide natta. Natta til kattane, natta til rådyra. Natta til dei lutande, vindskeive moskusane på Dovrefjell. Bustadfelta med blokker rundt. Natta til alle jentene i klassen. Natta til langfredag. (…)